Geen slecht idee al wordt in de zelfde toespraak toegegeven dat de kynologie verdeeld is, veelal zijn tweede of zelfs derde rasverenigningen ontstaan uit rancune, diep gewortelde ruzies of financiele belangen. Nog steeds een lange weg te gaan dus.
Ook haalde de heer Jipping het succes van het convenant voor de Cavelier King Charles Spaniel aan. Welke ook in het buitenland en binnen de FCI geroemd wordt. Dit zelfde traject loopt nu ook voor de Engelse Bulldog. Een zeer goede zaak. Kunnen de twee rasverenigingen hier de handen in één slaan tot samenwerking?
Een aantal passages uit de nieuwjaarstoespraak, gehouden op 14 januari 2012:
Op de valreep van 2011 sloten we een convenant af met de Cavalier Club Nederland
waarin wij met elkaar eisen overeen kwamen die nu gekoppeld worden aan het
verkrijgen van stambomen voor het ras. Een unicum. Temeer ook omdat onze
aanpak wereldwijd wordt geroemd en zelfs als voorbeeld geldt in het land van
oorsprong van de Cavalier King Charles Spaniel, Engeland. Op ons initiatief speelt de
FCI nu ook mee bij de ontwikkeling van een actieplan om de fokkerij van dit ras ook
internationaal wederom in goede banen te leiden. Internationale aanpak en
uniformiteit zijn namelijk noodzakelijke bestanddelen bij de aanpak van de fokkerij
van welk ras dan ook;
Over samenwerking
Dat betekent wel dat belangenverenigingen voor eenzelfde ras meer dan voorheen met
elkaar moeten gaan samenwerken om te voorkomen dat zij door de kritische buitenwereld
tegen elkaar uitgespeeld worden.
Het kan toch niet zo zijn dat verenigingen bij de ontwikkeling van gezondheidsplannen voor
rassen niet tot overeenstemming met elkaar komen.
Het kan toch niet zo zijn dat verenigingen geen keurmeesterexamen met elkaar kunnen
voorbereiden omdat zij in persoonlijke zin gebrouilleerd zijn met leden van wederzijdse
besturen. Het ras – en daarmee ook de potentiële pupkopers – zijn niet gediend met deze
aanhoudende starheid.
Dames en heren, binnenkort hebben we rassen waarvan de belangen behartigd worden door
drie en zelfs meer verenigingen. Het ontstaan daarvan geschiedt veelal uit onvrede met
mensen, niet uit onvrede over de honden of het ras. Ontzettend jammer dat we intern vaak
niet eens die broodnodige saamhorigheid kunnen bewerkstelligen. Saamhorigheid die we in
de verdere ontwikkeling van ons duurzame fokbeleid keihard nodig gaan hebben.
Graag wil ik in 2012 een start maken met het aangaan van gesprekken tussen
rasverenigingen van eenzelfde ras waarbij de aandacht gericht is op het verkrijgen van een
gezamenlijk draagvlak ter bestrijding van gezondheidsproblemen binnen het ras. Stap over
de drempel van het verleden, neem de ander serieus en bedenk bij alle kritiek op die ander,
dat ook híj het allerbeste wil voor zijn geliefde ras. Dat dit soms heel erg moeilijk is, maar wel
kan als beide partijen maar écht willen, blijkt uit de contacten die wij met diverse
rasverenigingen over de gezondheid van hun ras hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten